TULIPA

TULIPA

Dalmatis ac Turcis pileus est seu amiculum capitis, quod gestare solent: Inde floris alienigenae sed pulcherrimi nomen, qnod apertus inversusque pilei illius referat speciem. De eo sic Franciscus Pomey, in Descr. divers. Tulipa, in regno florum, coronam sibi iure vendicat: nec vero inter eos reperias unum, qui cum illa descendere in contentionem honoris sustineat, nedum decernere de principatu. Huic uni quippe concessit natura, ut, quidquid venustatis et gratiae aliis tributum dispersumque est, ipsa in se colligat — Et vero, quid huius fioris mirabili varietate mirabilius? cuius colores modo obsoleti, modo splendentes; nunc tetrici, alias laeti; nunc austeri, modo suaves; sic alii in alios fivunt, ita sensim alii in alios abeunt, ita inter se pulchre permisti, copulatique cohaerent sibi mutuo inobservabik commissurâ, ut fugiente oculorum aiem nexu, vel iaspidem pulcherrimis interpunctum notis exhibeat, vel achatem speciosissimum iuxta ac pretiosissimum repraesentet. Ei Lien, flos Sinicus, similis, sed magnitudine superat, vide supra ubi de illo. Addam de Tulipis, quo dmemorat Ian. Nicius Erythraeus, Pinacoth. l. 3. c. 17. in vita Iohannis Barclait, earum studiosissimi: eas ante triginta abhinc annos (dum ista scriberet) in summis Alpibus sine cultu honoreque iacuisse; inde in urbem allatas, ob novitatem tantum illis ab hominum cupiditate pretium statim accessisse, ut bulbi carum quidam singuli centenis nummis aureis et amplius venierint. Post tamen cum se multiplicâssent, ita carundem pretia concidisse, ut vix vilius illis haberetur. Vide eundem, ibid. c. 24.